Ik heb heel goede herinneringen aan het spelen van deze titel als een kind, maar de laatste tijd, na het aanschaffen van een SNES-klassieker, heb ik me gerealiseerd dat herinneringen uit de kindertijd niet echt zoveel betekenen. Sommige spellen van weleer waarvan ik dacht dat ze geweldig waren als een jonge jongen, houden het tegenwoordig helaas helemaal niet vol. Misschien ben ik verwend door de technologie van vandaag of misschien kan de schuld gelegd worden op de roze klassen van jeugd en nostalgie; hoe dan ook, sommige van deze games zijn gewoon stom. Ik ben blij om te zeggen dat Sunset Riders absoluut niet een van hen is.
Het plot, zoals zoveel spellen van vroeger, is schaars. Je bent een van de vier premiejagers: Steve, Billy, Bob of Cormano en je bent vrij om outlaws te doden en geld te verzamelen. Je begint elk level door een gewenste poster te bekijken met het gezicht van de slechterik die je gaat zoeken en de gulle gift op zijn hoofd. Vervolgens vermoord je ongeveer duizend handlangers, ga je naar de baas en dood je hem. Dat is het zo'n beetje.
Sunset Riders kunnen met maximaal twee spelers worden gespeeld (vier in de arcade) en je hebt eigenlijk maar twee opties, in soorten wapens; pistolen of jachtgeweren. De verschillen in de personages zijn gewoonweg cosmetisch, maar met dat gezegd te hebben heb ik Cormano altijd de voorkeur gegeven voor mijn shotgunner (boven Bob) en Steve als mijn pistool (boven Billy). De gameplay is eenvoudig genoeg; je loopt van links naar rechts en baant je een weg door het level. Je kunt richten en schieten in acht richtingen, springen en er is een slide die je kunt gebruiken om kogels te ontwijken. Je kunt ook raken en springen (of naar beneden en springen) om balkons of andere hooggelegen gebieden te bereiken, zodat de niveaus de nodige diepte krijgen.
Het vuurgevecht is behoorlijk glad en houdt het goed vol, met de geweren die opereren door een strakke spreiding af te vuren, terwijl de pistolen in lijnen schieten. Als je eenmaal een zilveren embleem hebt opgepakt (door bandieten te doden, een saloon te betreden of zakken op de grond te vinden), krijg je nog een jachtgeweer of een pistool voor dubbele vuuractie en als je op de eerder genoemde manier een gouden embleem opraapt, kun je de vuurknop ingedrukt houden voor dubbel snelvuur. Zelfs met deze verbeteringen is het spel verre van gemakkelijk.
Horseback levels vermengen de actie van het standaard lopen van links naar rechts en het rijden van links naar rechts. Hier gooi je mannen neer in overdekte wagons, spring je over boomstammen, vecht je locomotieven vol met handlangers, enzovoort. Het is een klein ding, maar het vermengt echt de gameplay en de levels zijn behoorlijk zwaar, omdat je je diaprestabiliteit verliest en de paarden langzamer springen en lastiger zijn om te sturen.
De levels zelf zijn klassiek wildwest en passen volledig in het spel. Er zijn treinen, veestempels, hoerenhuizen, tavernes, saloons en meer, naast geliefde westerse tropen, zoals Indiase gevechten, gemaskerde bandieten, gedrapeerde criminelen die rondrennen met stokken van dynamiet en revolverhelden met tien gallons hoeden die met olie gevulde lantaarns in stapels gooien van hooi om laaiend inferno te beginnen. Er zijn zelfs bonusrondes waarbij je in een verheerlijkte schietgalerij bent, waar je een cursor richt op vijanden die over het hele scherm verschijnen en je ze voor punten schiet.
Over punten gesproken, je concurreert met je partner om goud te verzamelen en aan het einde van elk gevecht met de baas, berekent het spel wie de meeste schade heeft aangericht en beloont ze met punten / contanten, maar het doet er niet toe op een merkbare manier. Kortom: je moet je partner vertellen dat hij rotzooi heeft, en hem ertoe aanzetten om "af en toe eens te helpen" voordat de volgende boss fight. Ondanks dat het geen invloed heeft op het spel, is het nog steeds leuk en plezierig om te zien wie hoeveel schade heeft toegebracht aan een baas, ook al zorg je ervoor dat je meer risico's neemt terwijl je het baaspersonage bestrijdt, zodat je de top dog status kunt claimen.
Nadat je vier bazen hebt verslagen, begint het eindspel, waarbij je sir Richard Rose achtervolgt, die natuurlijk wordt bewaakt door zijn vier handlangers, elk met hun eigen level. De handlangers (en sommige vijanden) hier hebben de neiging om een casual racisme uit de jaren 90 te hebben, zoals de Indianen (ik bedoel inheemse Amerikanen) die alleen een rijbroek dragen en bladen in hun tanden vasthouden, met een veer die uit hun bandana's steekt. Er is niets te flagrant, behalve misschien voor Chief Scalpem, die je eigenlijk niet besluit uit te voeren nadat zijn zuster je smeekt hem niet af te maken, omdat hij door de baas (wit) in het kwaad werd geduwd, een totale rijke jongen die je graag vol met kogels vult.
De grafische weergave is geweldig en ziet er nog steeds goed uit, vooral met de liefde die vandaag de dag bestaat voor gepixelde afbeeldingen. Alles knalt van kleur en ziet er zo goed mogelijk uit. Het geluid is ook top, met gedenkwaardige muziek en behoorlijk hilarische uitspraken van de eindbazen, zoals " bury me with my money" en " me in heap big trouble".